Vandaag sprak Marjolein  als huisvriend bij Villa VdB over namen van dieren. Want als dieren elkaar namen geven, zoals we zien bij olifanten, dolfijnen en de witoorpenseelaapjes, dan is namen geven toch niet puur menselijk?
De discussie over namen geven startte in jaren 50 toen Jane Goodall de chimpansees die ze onderzocht namen gaf, toen zij in de jaren vijftig onderzoek ging doen naar chimpansees in het Tanzaniaanse natuurpark Gombe. Zij gaf de dieren die zij onderzocht namen in plaats van nummers of codes. Goodall was er echter van overtuigd dat de dieren individuen waren en allemaal hun eigen persoonlijkheid hadden. De emoties die zij bij de dieren zag, vreugde, frustratie, woede, geluk en verdriet waren vergelijkbaar met die van mensen.
Hen een naam geven was voor haar niet meer dan logisch. De wetenschappelijke wereld stond op z’n kop want antropomorfisme (het toekennen van menselijke eigenschappen aan dieren) was een doodzonde in onafhankelijk dieronderzoek.
Maar onderzoek laat nu zien dat namen geven niet iets menselijks is, want dieren doen het zelf ook. Zij geven elkaar en misschien ook wel mensen of andere dieren in hun nabijheid namen. Zo weten we bijvoorbeeld dat olifanten en dolfijnen specifieke geluiden gebruiken om soortgenoten aan te spreken. Het onderzoek naar witstaartpenseelaapjes laat ook zien dat deze apen unieke geluiden hebben om elkaar mee aan te spreken, wat vergelijkbaar is met het gebruik van namen bij mensen.
Luister hier  naar het interview dat iMarjolein had met Margreet Reijntjes.
(beeld gecreëerd via AI)
